Ο Δημήτριος Καλλέργης ήταν αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, υποστράτηγος, πολιτικός και ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου. Γεννήθηκε το 1803 στο Ρέθυμνο της Κρήτης.
Σπούδαζε ιατρική στο Παρίσι, όταν ξεκίνησε η Επανάσταση του 1821. Διέκοψε τις σπουδές του και μετέβει στην Πελοπόννησο και να συμμετέχει στον αγώνα. Πολέμησε στο πλευρό του Καραισκάκη και κατα την διάρκεια της μάχης στην Αθήνα, πιάστηκε κρατούμενος από τις Τούρκικες Δυνάμεις. Το καλοκαίρι του 1825 ανέλαβε μαζί με τον συμπατριώτη του, Εμμανουήλ Αντωνιάδη την ηγεσία εκστρατείας στην Κρήτη. Στις 2 Αυγούστου, 200 επαναστάτες κατέλαβαν το οχυρό της Γραμβούσας, το οποίο τους επόμενους μήνες εξελίχτηκε σε άνδρο πειρατείας. Η εκστρατεία τελικά απέτυχε, ενώ σύμφωνα με τον Αμερικανό φιλέλληνα Σάμιουελ Χάου, ο Καλλέργης ήταν ακατάλληλος για την θέση του αρχηγού. Αργότερα συμμετείχε στην εκστρατεία του Καραϊσκάκη στη Ρούμελη όπου διακρίθηκε.
Το 1832 προήχθη σε υπολοχαγός και το 1843 έγινε συνταγματάρχης του ιππικού. Όντας τότε συνταγματάρχης μυήθηκε, κατά πάσα πιθανότητα από τον Ανδρέα Μεταξά και τον τότε πρεσβευτή της Ρωσίας, Κατακάζη, στη συνωμοσία εναντίον του βασιλιά Όθωνα με σκοπό την παραχώρηση συντάγματος, ενώ ήρθε σε επαφές και με τον Μακρυγιάννη. Οδήγησε το κίνημα του 1843, το οποίο ανάγκασε τον Βασιλιά Oθωνα να απομακρύνει τους βαυαρούς συμβούλους του και να παραχωρήσει το Σύνταγμα στον ελληνικό λαό.
Το 1845, με αφορμή περιστατικό έντασης μεταξύ του ιδίου και της βασίλισσας Αμαλίας αναγκάστηκε να φύγει εξόριστος στο Λονδίνο, όπου εκεί συνάντησε έναν άλλο εξόριστο, τον πρίγκιπα Ναπολέων, τον μελοντικό αυτοκράτoρα της Γαλλίας, με τον οποίο έγιναν φίλοι. Εξ’αιτίας της πίεσης των Μεγάλων Δυνάμεων, ειδικά της Γαλλίας, την παραμονή του πολέμου της Κριμαίας, το 1845, επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε Υπουργός Άμυνας στην καινούρια κυβέρνηση του Μαυροκορδάτου. Αντιμετώπισε την δυσαρέσκια του Βασιλειά Όθωνα και οδηγήθηκε σε παραίτηση τον επόμενο χρόνο.
Το 1861 έγινε Πέσβης στο Παρίσι, όπου από εκεί συνέλαβε σημαντικά στην εκθρόνιση του Βασιλια Όθωνα το 1862. Το 1866, επέστρεψε στην Ελλάδα έχοντας διοριστεί σταυλάρχης του βασιλιά Γεωργίου. Μάλιστα πρότεινε στον βασιλιά να του αναθέσει το υπουργείο Εξωτερικών υποστηρίζοντας πως με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Ιταλίας θα ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει το όραμα της Μεγάλης Ιδέας, όμως δεν έγινε πιστευτός από τον Γεώργιο. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους εξελέγη από τους Κρητικούς αρχηγός της επανάστασής, αλλά λόγο προβλημάτων υγείας δεν μπορούσε να συνεχίσει.
Τον Ιανουάριο του 1867 διορίστηκε πρέσβης της Ελλάδας στις ΗΠΑ.Κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Παρίσι αρρώστηκε και αναγκάστηκε να γυρίσει στην Ελλάδα όπου και απεβίωσε.
